Dzieli je wszystko, łączy jedno – Józef Stalin. Obie pochodzą z miasta Gori w Gruzji, gdzie urodził się dyktator. Podczas gdy Nasi wspomina go jako wspaniałego człowieka, dla jej adoptowanej wnuczki Zhany jest jednym z największych zbrodniarzy w historii. Siedemdziesiąt lat po jego śmierci miasto nadal jest nierozerwalnie z nim związane. Istnieje tam muzeum Stalina, a w miejsce oficjalnego pomnika, który został rozebrany, grupa mieszkańców za własne pieniądze postawiła skromną rzeźbę z odpadającą głową.

Zhana, chociaż jest aktywistką walczącą z rosnącą w siłę imperialistyczną narracją współczesnej Rosji, zabiera Nasi w miejsce, gdzie są składowane resztki po pomniku dyktatora, żeby mogła się z nim pożegnać. Wielu z nas mogłoby nauczyć się z niecodziennej relacji babci i wnuczki tego, jak, mimo głębokiego konfliktu wartości, można się porozumiewać bez agresji i uprzedzeń. 

Nemo to imię kapitana z „20 000 mil podmorskiej żeglugi” Juliusza Verne’a. Na wybrzeżu Chittagong w Bangladeszu statek towarowy nazwany tym samym imieniem, NEMO 1, spoczywa na plaży wśród setek innych wraków. Jego podróż dobiegła już końca. Tutaj stalowe giganty są poddawane powolnemu recyklingowi przez słabo opłacanych pracowników. W tym miejscu, jak w soczewce, odbijają się ludzkie marzenia o wielkości i gorzka prawda o tym, jaki jest koszt wygody Zachodu. Z jednej strony cierpi na niej natura, zanieczyszczana przez tysiące ton złomu składowanego na plaży. Z drugiej strony mieszkańcy Bangladeszu i innych krajów regionu, którzy z powodu braku odpowiednich zabezpieczeń i złych warunków pracy tracą zdrowie i życie na cmentarzysku statków.

Piękne domy w bogatej dzielnicy podziwiamy w pierwszych ujęciach filmu z perspektywy ulicy. Wielu marzy, żeby żyć w taki sposób. Co dzieje się jednak za drzwiami? W filmie poznajemy kobiety, który doświadczały przemocy i znalazły w sobie siłę, żeby odejść od swoich agresywnych partnerów i zacząć bezpieczne oraz niezależne życie. Znajdują się w ośrodku, który pozwala im stanąć na nogi. W terapeutycznym kręgu odzyskują godność, siłę do działania i tworzą plany na przyszłość. To pełny siostrzanej siły i empatii chór głosów, który burzy mury milczenie, jakim nadal otoczony jest temat przemocy domowej. 

Sposób, który wymyśliła Margaret Thatcher, żeby cenzurować media mówiące o konflikcie w Irlandii Północnej, wydaje się naprawdę absurdalny, co idealnie pokazuje film Roisin Agnew. Rząd brytyjski zakazał, powołując się na zagrożenie płynące z terroryzmu, używania w mediach głosów członków IRA. Nikt jednak nie miał zamiaru naprawdę przestrzegać zakazu, więc zaczęto zatrudniać aktorów, żeby dubbingowali osoby objęte zakazem. Wbrew swoim intencjom administracja Thatcher stworzyła dodatkowe miejsce pracy dla aktorów pragnących dorobić. Korzystając z niepublikowanych nagrań archiwalnych i współczesnych wywiadów z kluczowymi postaciami, takimi jak Gerry Adams i Stephen Rea, film zwraca uwagę na znaczenie głosu w polityce i nasuwa oczywiste porównania do współczesności.

Nastia, która od wielu lat mieszka za granicą, zaczyna uczyć swoją matkę, jak korzystać z usług internetowych. Różne postrzeganie technologii staje się punktem wyjścia do ujawnienia konfliktów międzypokoleniowych i dawno zapomnianych wątków rodzinnych. Skomplikowana nawigacja po mediach społecznościowych odzwierciedla nie mniej trudną drogę do komunikacji. Podczas nauki bohaterki dowiadują się dużo o sobie nawzajem, ale czy odzyskana za pomocą Zooma bliskość będzie miała decydujący wpływ na dalszą relację między dwiema dorosłymi kobietami?