W 1975 roku, zaraz po zakończeniu wojny w Wietnamie, Hoa Thi Le i Hue Nguyen Che przeżyli piekło, uciekając łodzią przez dziewięć dni na Filipiny. Kiedy tam dotarli zostali umieszczeni w obozie dla uchodźców i wykorzystani jako statyści podczas kręcenia filmu „Czas Apokalipsy”. Dla filmowców stali się po prostu elementem scenografii, podobnie jak prawie 100 innych osób z obozu.

Teraz wracają do tego wydarzenia, rzucając światło na sposób, w jaki film przenika się z rzeczywistością i gdzie leży granica tego, na co mogą pozwolić sobie artyści z Zachodu względem mieszkańców krajów, w których tworzą swoje projekty. Ostrzeżenie: ten film zawiera efekty stroboskopowe.

Pełen czułości obraz relacji dwóch zakochanych w sobie po uszy osób. Widzimy, jak Corinne i Tiana myją wspólnie zęby, rozwieszają pranie, spędzają  wieczór w swoim przytulnym domu. Chciałyby w spokoju żyć, cieszyć się sobą i myśleć o przyszłości. Niestety nie tak wygląda życie queerowych par, nawet w krajach, które do tej pory uchodziły za przyjazne osobom LGBTQ+, jak Stany Zjednoczone. Pomiędzy słowami w ich rozmowach pojawia się obawa, co się wydarzy, kiedy konserwatywne władze zaczną zaostrzać swoją homo- i transfobiczną narrację. Rodziny także nie zawsze są w stanie zrozumieć ich tożsamość i sposób widzenia rzeczywistości. Mimo tych wszystkich rozterek, za sprawą pięknych zdjęć, łatwo zanurzyć się w tym wypełnionym miłością świecie, rozgościć się na chwilę w życiu osób bohaterskich i cieszyć z nimi, że znalazły siebie. Ten seans pokazuje, że miłość jest w stanie pokonać wszystkie trudności.

Pocisk opuszcza z ogromną prędkością pistolet i dociera do ciała człowieka, rozrywając je z brutalną dokładnością. Twórcy filmu przyglądają się temu ułamkowi sekundy, rozkładając na czynniki pierwsze trajektorię lotu kuli, którą uchwycił miejski monitoring. Po jednej stronie są oni – francuscy policjanci, którzy zaczynają strzelać bez jasno uzasadnionej przyczyny. Z drugiej strony chłopak, na którego życiu ta jedna kula odcisnęła nieodwracalne piętno.

Gdzie jest granica, której państwo nie może przekraczać wobec swoich obywateli? Sprawą tego postrzału żyła cała Francja, kiedy wypłynęły użyte w filmie zapisy rozmów telefonicznych policjantów, którzy starali się zamieść całą sprawę pod dywan. 

„Hej, chodźmy razem na dietę” – tymi z pozoru niewinnymi słowami rozpoczęła się dramatyczna historia Eishy. Razem z siostrą Seemą już jako dzieci zaczęły kontrolować to, co i kiedy jedzą. Seema traktowała to jako zabawę. Dla Eishy z czasem chęć bycia szczupłą zaczęła zamieniać się w zaburzenia odżywiania, doprowadzając ją na skraj śmierci.

Po latach w swoim osobistym filmie wraca do tamtych wydarzeń, w niezwykle delikatny, intymny i celny sposób pokazując, w którym momencie i z jakich powodów zachorowała na anoreksję. To opowieść zarówno o siostrzanej miłości i rywalizacji, wygórowanych standardach wyglądu we współczesnym świecie, sytuacji osoby z rodziny migrantów w Quebecu, ale też o obsesyjnej chęci kontroli i perfekcjonizmie, który powoli niszczy życie. 

Brutalistyczna architektura, płatna winda i surrealizm otoczenia to codzienność Mzii, byłej snajperki, nadzorującej jedyny taki ciąg komunikacyjny na świecie. Groteskowość osiedla i przywary mieszkańców malują tragikomiczny obraz współczesnej Gruzji.