Japoński system edukacji od lat jest obiektem fascynacji dla edukatorów i edukatorek z reszty świata. W filmie widzimy mechanizm jego działania na przykładzie orkiestry dzieci z drugiej klasy szkoły podstawowej, które mają wspólnie zagrać koncert powitalny dla pierwszoklasistów. Ich opiekunowie chcą, żeby stali się tytułowymi „instrumentami jednego, bijącego serca”.

Z jednej strony ich wspólne przygotowania są pełne troski i wzajemnego szacunku, z drugiej strony wymaga się od bardzo młodych dzieci wytrwałości, skupienia i dyscypliny. Utwór, który wykonają, musi brzmieć perfekcyjnie. Decyzja, czy na ekranie można dostrzec fabrykę posłusznych, pracowitych jednostek, czy raczej miejsce rozwoju dojrzałych, stabilnych emocjonalnie ludzi, którzy wiedzą, jak działać w harmonii z innymi; zależy od punktu widzenia oglądającego. A może jedno i drugie jest prawdą i wcale te dwie wizje się nie wykluczają? 

Twórca „Homunculusa”, korzystając z animacji stworzonej w grze komputerowej, pokazuje życie geja-migranta z Bliskiego Wschodu we Francji. Odczytuje wiadomości, jakie otrzymywał od mężczyzn w aplikacji randkowej Grindr, gdzie posługiwał się nickiem Bonheur Suprême. Szybko odkrył, że w oczach białych mężczyzn jest postrzegany przez rasistowską kategorię „Araba” – silnego i pięknego kochanka, którego można sprowadzić wyłącznie do roli obiektu seksualnego, a spotkanie z nim będzie stanowiło realizację kolejnej fantazji.

Nikomu nie zależy na prawdziwym poznaniu Bonheur Suprême, wszyscy są zainteresowani wyłącznie wielkością jego przyrodzenia, co w ironiczny i zabawny sposób komentuje reżyser. Na swojej drodze spotyka jednak także innym migrantów, którzy nie podchodzą do niego w tak fetyszyzujący sposób. Dokąd zaprowadzi go ta wyprawa? Jedno jest pewne – nie będzie ona łatwa nie tylko z emocjonalnego punktu widzenia. Cały czas zagraża mu niebezpieczny przeciwnik, jakim jest francuska policja, której celem stają się migranci i geje. 

Noc, niebezpieczna okolica w regionie wokół jeziora Kiwu w Demokratycznej Republice Konga. Trwają gorączkowe poszukiwania kobiety, która została porwana i zgwałcona. Jak setki przed nią, trafi do kliniki Panzi. Tam opieką zostają otoczone kobiety i dziewczynki, którym udało się przeżyć brutalne gwałty, stanowiące część mechanizmu walki o władzę w jednym z najniebezpieczniej miejsc na świecie.

Co musi się stać, żeby położyć kres tej spirali przemocy? Jak podnieść się po tak potężnej traumie? Porażające i niezwykle ważne świadectwa bohaterek zostają przedstawione w filmie w pełen empatii sposób i towarzyszą im subtelne, wspaniale zrealizowane zdjęcia. 

Siedemnastoletnia Kamila wkrótce opuści ośrodek wychowawczy. Jako liderka grupy stanowi dla młodszych dziewczyn niemal figurę matki. Od teraz będą musiały radzić sobie same i znaleźć nadzieję w miejscu, w którym żyją.