Dokumentalistka Najiba Noori przez pięć lat portretowała swoją 52-letnią matkę – Hawę oraz nastoletnią siostrzenicę Zahrę, aby pokazać, jak żmudnie wypracowana poprawa pozycji kobiet w Afganistanie uległa zniweczeniu przez geopolityczną przemoc. Rodzina reżyserki należy do Hazarów – grupy etnicznej żyjącej w środkowym Afganistanie, która dotkliwie doświadczyła dyskryminacji i prześladowań. Hawa została wydana za mąż w wieku 13 lat za znacznie od siebie starszego męża, który teraz potrzebuje opieki. Niestrudzenie walczyła o lepszą przyszłość dla swoich dzieci i mimo sprzeciwu męża nauczyła się czytać i założyła własną firmę. Dlatego z przerażeniem obserwuje, jak Amerykanie przygotowują porozumienie z talibami. Decyduje się przyjąć do domu 14-letnią wnuczkę Zahrę, która uciekła od agresywnego ojca.

Kiedy w sierpniu 2021 roku ostatnie wojska amerykańskie wycofują się z Kabulu, następuje błyskawiczne przejęcie władzy przez talibów, a marzenia córki i wnuczki Hawy zostają zniszczone w imię patriarchalnych tradycji. Zahra musi wrócić do wioski, z której uciekła, a Najiba ma kilka minut na decyzję, czy uciec do Paryża z dziewięcioma kilogramami bagażu i dwoma twardymi dyskami z materiałem filmowym.